เหลือเวลาอีก 8 นาที (นับจากตอนที่เริ่มเขียน) ก็จะหมดเวลาทำงานที่คอมพิวเตอร์แลปของวันนี้

 

อืมม… จะเขียนอะไรดีหว่าในเวลา 8 นาที… ติ๊กตอก ติ๊กตอก… … … คิดไม่ออกแฮะ

บรรยาย บรรยากาศรอบตัวดีกว่า (ไอ้สองคำแรกนั่นมันเขียนยังไงนะ ลืมไปแล้ว… ไม่ได้ตอแหลนะ แต่ไม่ได้เขียนภาษาไทยนานๆ บางคำมันลืมตัวสะกดจริงๆ)

 

ในห้องแลปตอนนี้มีคนใช้เครื่องอยู่สามคน นั่งอยู่คนละแถวกัน เป็นชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง และไม่ระบุสัญชาติอีกหนึ่ง ไอ้ที่ไม่ระบุสัญชาติเนี่ยน่ากลัว เพราะเค้าเป็นพี่มืด มีหนวดหยุมหยิม โกนหัวโล้นเกลี้ยงเกลา ตามปรกติแล้วเวลาคนเดินเข้าเดินออกจากแลป เราก็ต้องมองแล้วก็ทักทายพอเป็นมารยาทเป็นเรื่องปรกติ แต่พี่โล้นนี่พอเราทักแล้วเหมือนเป็นการจุดประกายให้ความหวังแกนะ เดินผ่านแกทีไร จะทัก hi.. how are you doing? พร้อมกับส่งสายตาอย่างมีความหมายทุกที…  นึกแล้วก็เสียววาบที่ต้องนั่งตกเป็นเป้านิ่งให้แกนั่งโลมเลียทางสายตา

 

เคยสังเกตตาโล้นนี่มาหลายทีละ พี่แกชอบทักทายหนุ่มๆ (ไม่เคยเห็นทักสาวๆเลยจริงๆนะ) จะรู้จักไม่รู้จักกรูไม่สน say HI ไว้ก่อน จริงๆแล้วที่รู้นี่ไม่ใช่เพราะไปนึกพิศวาสหรือเป็นพวกเดียวกับพี่แกหรอกนะ จำได้ว่าเจอตาโล้นนี่ครั้งแรกในวิชา music history พี่แกตอบทุกคำถามที่อาจารย์ถามนัยว่ากรูอยากเด่น แล้วทุกครั้งที่เดินสวนกันนอกห้องเรียน ทั้งที่ไม่เคยคุยกันพี่ก็จะพยายามมองแล้วหาโอกาสทักทายเสมอ เป็นที่มาของความสงสัยและเริ่มสังเกต จนพบว่าพี่แกทำอย่างนี้กับชายหนุ่มทุกคนเท่าที่สังเกตเจอ (ดันมาใช้คอมที่ห้องแลปบ่อยด้วยสิ ไอ้เราก็เลยได้เห็นบ่อย) มีครั้งนึงถึงขนาดทักแล้วอีกฝ่ายบอกเลยว่า “อย่ามาทักกรูอีกนะ ม่ายช่ายเพื่อนเมิง”  …. แล้วอย่างนี้จะไม่ให้จำมันได้ยังไงไหว… (ขอย้ำอีกทีว่าไม่ได้พิศวาสตาโล้นนี่เป็นพิเศษแต่อย่างใด)

 

เอาละ ถึงเวลาต้องตอกบัตรหมดเวลาทำงานละ กลับบ้านดีก่า… ปล่อยให้ตาโล้นมันใช้สายตาโลมเลียคนที่มาเข้าเวรต่อจากเราดีก่า (ไอ้คนนี้กล้ามเยอะด้วย คงถูกใจตาโล้นเค้าล่ะ)