เพื่อให้การอ่าน post ของวันนี้ได้อารมณ์ร่วมยิ่งขึ้น ขอแนะนำให้กลับไปอ่านโพสของวันที่ 30 May ซะก่อน

สำหรับนักเรียนเอกดนตรีทุกคน ทุกสิ้นเทอมจะมีการสอบ performance skill หรือที่เรียกกันว่า jury ซึ่งคือการเล่นเพลงที่เตรียมไว้ต่อหน้าอาจารย์ทุกคนที่สอนเครื่องดนตรีนั้นๆ เป็นเหมือนการสอบ Final ที่สรุปว่าเทอมๆหนึ่ง นักเรียนได้มีพัฒนาการอะไรขึ้นมาบ้าง

และวันนี้ก็เป็นวันสอบ Jury ของ Mr.Bank

Saxophone Jury Exam นั้นก็เหมือนเครื่องดนตรีอื่น คือจะมีอาจารย์, TA, TF ทุกคนที่สอน saxphone มานั่งเรียงหน้ากระดานเพื่อดูเราเล่น และหนึ่งในนั้นก็คือ James Riggs อาจารย์หัวหน้าภาค Jazz Saxophone ที่เราเคยมีคดีกันมายาวนาน (อ่านได้จากโพสของวันที่ 30 May ไม่เล่าซ้ำล่ะนะ)

สรุปว่ามันเป็นความหลอนส่วนตัวทุกครั้งที่ต้องเล่นต่อหน้า Riggs และทุกครั้งที่เล่น jury ตั้งแต่ Mr.Bank เข้าเรียนมา… Riggs จะไม่เคยชมแบบเป็นเรื่องเป็นราวสักครั้งเดียว

แต่วันนี้มีบางอย่างไม่เหมือนที่ผ่านมา

หลังจาก Mr.Bank เล่นจบ Mr.Riggs ถามทันทีด้วยท่าทางอารมณ์ดี (แปลเป็นไทย) ว่า “เล่นสนุกมั๊ย”
ไอ้เราก็ งงๆ เลยตอบไปว่า “ก็สนุกดี” แล้ว Riggs ก็ตอบกลับมาว่า “ฟังดูเหมือนคุณสนุกที่เล่น วันหลังเอาอย่างนี้อีกนะ ทำต่อไป” แล้วก็แนะนำอะไรต่างๆนาๆ อารมณ์ว่าอยากสอนอยากแนะนำ ซึ่ง Riggs ไม่เคยพูดลักษณะนี้มาก่อนกับ Mr.Bank

นอกจากนั้นก็ยังพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “Great!… Great!”

ที่เอามาเล่าให้ฟังก็เพราะอยากแชร์เรื่องดีๆที่เกิดขึ้นบ้าง หล้งจากมีแต่เรื่องมานาน
ค่อยรุ้สึกเหมือนสิ่งที่ทำๆมา มันได้รับผลตอบแทนหน่อย… ถ้าใครได้อ่านโพสของวันที่ 30 May แล้วจะรู้ว่าที่ Riggs ชมอย่างเป็นเรื่องเป็นราวในวันนี้มันมีค่ากับเราแค่ไหน