หลังจากไม่ได้เขียนมานาน

จำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าข้อความข้างบนไปจำมาจากไหน อาจจะเป็นการ์ตูนเรื่องไหนสักเรื่องนึง

แต่ข้อคำพูดนี้ก็จริง และประยุคต์ใช้ได้กับหลายๆเรื่องราวในชีวิต

หมายถึงคนเราต้องกล้าที่จะลงมือทำ เหมือนการลงไปต่อสู้ในสนามรบ ไม่เข้าถ้ำเสือ ไม่ได้ลูกเสือ อะไรประมาณนั้น

ถ้าไม่ลงมือทำ ก็ไม่มีประสบการณ์แล้วก็จะทำไม่ได้สักที

ถ้าปิ๊งสาวแต่ไม่ลงมือจีบ เมื่อไหร่จะได้สาวมาเชยชม…

อย่างที่เค้ามีคำว่ากันว่า “อกหักดีกว่ารักไม่เป็น”  ก็อยู่บนพื้นฐานของ concept นี้เหมือนกัน

นี่คงเป็นอาการของนักดนตรีคนหนึ่งในช่วงเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ช่วงหนึ่งสัปดาห์หลัง Thanks Giving

musical soul ของนักรบแห่งเสียงเพลงคนนี้บอบช้ำอย่างหนักจากการต่อสู้มาเป็นเวลานาน และเหมือนจะพ่ายแพ้ในที่สุด

ไม่ว่าจะด้วยปัจจัยใดๆก็แล้วแต่ สำหรับเค้า… แพ้ก็คือแพ้

การพูดหาเหตุผลต่างๆมาประกอบ ก็มีค่าแค่คำปลอบใจสำหรับผู้แพ้เท่านั้น

การถอยหลังไม่เคยเป็นตัวเลือกของนักรบหนุ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าถึงทางตัน

ถึงจุดที่เค้าต้องยอมรับว่า ขณะนี้ ดาบของเค้าไม่คมพอที่จะตัดก้อนหินใหญ่ให้ขาดเป็นสองท่อนได้

ถึงกระนั้น หนทางข้างหน้าของนักรบคนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่อนุญาติให้เค้าวางดาบได้  เค้ายังคงต้องใช้เพลงดาบที่ไม่สุดยอดอยู่ต่อไป ….

ถึงเค้าจะรู้สึกว่า

แต่ผู้คนก็ยังมองเค้าเป็นนักรบผู้ใช้เพลงดาบแห่งเสียงดนตรีเป็นอาวุธอยู่ดี

แต่เอานะ  ถึงตอนนี้มันจะไม่สุดยอด  แต่หากใช้ไปเรื่อยๆ สักวันหนึ่ง ดาบนี้คงจะคมขึ้นขนาดตัดก้อนหินใหญ่ให้ขาดเป็นสองท่อนได้…